Наталля Кулеш

«Вы не хочаце пабыць рэпарцёрам на інклюзіўным свяце «Вясновы калейдаскоп» з удзелам дзяцей з сіндромам Дауна?» прыйшло мне паведамленне ў адзін з суботніх вечароў. У галаве адразу пачалася спрэчка: «Што ж адказаць? Пагадзіцца? Прыйдзецца рана ехаць у іншы горад, а так хацелася правесці выхадныя дома. І свята не для «звычайных» дзяцей... Як мне там сябе паводзіць?»

У народзе гэта называецца падсвядома, у хрысціянскім асяроддзі Божай воляй, але я прыняла рашэнне - ехаць. Свята вызначалася дзіцячым, праграма забаўляльная, запрашаліся ўсе жадаючыя. Адзінае, што адрознівалася - удзел асаблівых дзяцей. Паўтары гадзіны дарогі я выдаткавала на тое, каб даведацца больш пра сіндром Дауна, бо, як аказалася, ад няведання і адсутнасці дакладнай інфармацыі ў маёй галаве было шмат забабонаў.

Аказваецца, дата Міжнароднага дня чалавека з сіндромам Дауна не выпадковая: дваццаць першы дзень трэцяга месяца выбраны ў сувязі з тым, што ў асаблівых людзей храмасомы 21-й пары, замест нармальных двух, прадстаўлены трыма копіямі. Гэта значыць дзень і месяц - нумар пары і колькасць храмасом, адпаведна. Адкрыццём для мяне стала і тое, што паталогія дзіцяці дыягнастуецца яшчэ падчас яго выношвання. І ў 90% выпадках бацькі прымаюць рашэнне аб перапыненні цяжарнасці. Меркаванні лекараў на гэты конт разыходзяцца і некаторыя ўгаворваюць жанчын пайсці на гэты крок, заклікаючы пазбавіцца ад «генетычнага шкоды».

Трохі развеяўшы міфы ў сваёй галаве, я прыбыла ў гатэль «Рэнесанс-Мінск», які з'яўляецца партнёрам свята. Баючыся нешта ўпусціць, заняла месца ў другім шэрагу і стала чакаць пачатку мерапрыемства, адначасна назіраючы, як заля напаўнялася гасцямі. Пасля прывітання вядучы запрасіў да мікрафону арганізатараў «Вясновага калейдаскопа». Кацярына Филонец, старшыня бацькоўскага аб'яднання РСДГА «Даун Сіндром. Інклюзія» сказала вельмі важныя словы: «Сіндром - гэта спецыфіка, асаблівасць. Такія дзеці адрозніваюцца толькі лішняй храмасомай, у якой закладзены дабро і любоў». Гэтая фраза шчыльна засела ў маёй галаве і на працягу трохгадзіннага свята я ўсё больш пераконвалася ў яе праўдзівасці.

Цэнтр моды і стылю M.Y.STUDIO на чале з кіраўніком Марыяй Журавлевой дапамаглі падрыхтаваць дзяцей да творчых выступленняў і паказу мод. Марыя выхоўвае дзіця з інваліднасцю і не па чутках ведае, як гэта змагацца за роўнасць правоў, за годную будучыню дзіцяці. Нароўні з дзецьмі без сіндрому, «сонечныя дзеці» дэфілявалі па подыуме, не столькі дэманструючы вопратку, колькі на асабістым прыкладзе даказвалі, што яны могуць жыць паўнавартасным жыццём. Бо, насуперак міфам, асаблівыя дзеці здольныя навучацца, працаваць, кахаць. Сіндром - гэта не хвароба, якую трэба лячыць, людзі не «пакутуюць» сіндромам і не «з'яўляюцца яго ахвярамі».

На адным з паказаў разам з дзецьмі на подыум выйшлі іх мамы. Маладыя, прыгожыя з бляскам у вачах і шчырым шчасцем на твары. «Гэтыя дзеці вучаць нас любіць адно аднаго. Ўсміхацца, не лаяцца, не скандаліць. Яны вельмі цёплыя, струменіўшыя любоў. Гэтыя дзеці незласлівыя, у іх няма нянавісці, раздражнення, злосці. Нам усім трэба вучыцца быць такімі ж лагоднымі» - распавядаюць бацькі асаблівага малога.

Сваімі творчымі нумарамі падтрымалі ідэю інклюзія Аляксандр Патліс, Уладзімір Пугач, група «Цягні-штурхай» і Ягор Кан. Таксама для маленькіх гледачоў было падрыхтавана шоў мыльных бурбалак і выступленне барабаншчыкаў калектыву «Стрэс». Усе выступленні - дабрачынныя. Бо адной з галоўных мэтаў гэтай падзеі было прыцягнення ўвагі грамадскасці да асаблівых людзей. А галоўнай ідэяй стала тое, што не залежна ад дыягназу, можна любіць і займацца творчасцю, якая бязмежная. «Тэрыторыя мастацтва - тэрыторыя роўнасці» стала дэвізам мерапрыемства.

Свята скончылася, а трапяткое пачуццё ў душы не пакідала яшчэ некалькі гадзін. Бо тое, пра што хацелі сказаць арганізатары, было данесена. Інваліднасць - гэта яшчэ не прысуд. І калі жыццё не такое, як было намі распланавана, гэта яшчэ не значыць, што яно скончылася ці стала непаўнавартасным, а любое дзіця - асаблівы падарунак нябёсаў, якому патрэбныя любоў і ўвага.