Штогод 26 сакавіка праводзіцца «Фіялетавы дзень» – міжнароднае мерапрыемства, мэтай якога з'яўляецца павышэнне дасведчанасці аб эпілепсіі і развянчанне распаўсюджаных міфаў і страхаў перад гэтым неўралагічным растройствам.
Лічыцца, што Фіялетавы (лавандавы) колер - сімвал Дня - спрыяльна ўздзейнічае на нервовую сістэму, памяншае трывогу, фобіі і страхі. Таму 26 сакавіка арганізатары і ўдзельнікі мерапрыемстваў, прымеркаваных да гэтага дня, прышпільваюць фіялетавыя стужачкі або апранаюць фіялетавыя элементы адзення, выказваючы такім чынам сваю падтрымку людзям з эпілепсіяй.
Эпілепсія - адно з самых распаўсюджаных хранічных псіханеўралагічных захворванняў, якое выклікае сударгавыя прыпадкі рознай інтэнсіўнасці. Прыпадкі могуць выяўляцца як у выглядзе нязначных правалаў у памяці або цягліцавых спазмаў, так і ў выглядзе цяжкіх працяглых канвульсіях. Сусветная арганізацыя аховы здароўя (СААЗ) налічвае ў свеце больш за 50 мільёнаў чалавек (прыкладна 0,5-1% насельніцтва ў цэлым), якія хварэюць на эпілепсію. Па дадзеных некаторых даследаванняў гэтая лічба ўжо перавышае 70 мільёнаў чалавек. Эксперты СААЗ мяркуюць, што адэкватна падабраная тэрапія дазваляе дасягнуць поўнай адсутнасці прыступаў прыкладна ў 70% пацыентаў.
Менавіта дасягненне рэмісіі, ці адсутнасць прыступаў мінімум на працягу 12 месяцаў, дазваляе палепшыць якасць жыцця людзей з эпілепсіяй. Своечасовы пачатак, а таксама правільны падбор дазоўкі і выбар прэпарата вызначаюць поспех лячэння і павялічваюць шанцы чалавека жыць без прыступаў.
Гісторыя дзяўчыны з эпілепсіяй
Наша калега сустрэлася з дзяўчынай, якая хварэе на эпілепсію, і адкрытыя апавяданні якой аб барацьбе з хваробай, аб штодзённых цяжкасцях у жыцці паказалі ўнутраную сілу, мужнасць і здольнасць не падаць духам перад тварам страшнай хваробы.
«Мяне клічуць Ганна (імя па просьбе зменена), мне 25 гадоў, і для мяне кожны дзень - барацьба за выжыванне» - пачала свой аповед суразмоўніца. «Мае частыя прыступы робяць маё жыццё невыносным. Кожны раз, калі я адчуваю набліжэнне эпілептычнага прыступу, я баюся, што гэта можа быць мой апошні дзень».
Гісторыя Ганны далёкая ад ідылічнага жыцця, аб якім мараць многія. Хвароба прымушае яе заставацца дома большую частку часу, пазбягаць актыўных відаў дзейнасці і падвяргае рызыцы нават самыя штодзённыя моманты яе жыцця. «Я не магу працаваць з-за частых прыступаў. Не многія людзі гатовы быць са мной побач з прычыны таго, што я магу ў любы момант страціць прытомнасць» – прызналася Ганна.
Нягледзячы на ўсе цяжкасці Ганна не губляе надзеі. Яна рэгулярна праходзіць даследаванні і лячэнне ў бальніцы, спадзеючыся на паляпшэнні. «Мая мэта - не дазволіць хваробе знішчыць мяне. Я веру, што ў будучыні знойдуцца метады лячэння, якія дапамогуць мне вярнуцца да паўнацэннага жыцця. Для мяне несумненна было важна знайсці падтрымку ў сваім асяроддзі - блізкія сябры і сям'я заўсёды побач са мной на шляху да акрыяння», - падзялілася Ганна.
Гісторыя Ганны гаворыць аб тым, што нават у самых цяжкіх абставінах важна захоўваць надзею і імкнуцца да лепшага. Яе барацьба з эпілепсіяй - гэта барацьба за жыццё, гэта стойкасць і разуменне, што кожны дзень - падарунак, які варта шанаваць.
Мы спадзяемся, што яе гісторыя натхніць іншых людзей, якія сутыкаюцца з падобнымі выклікамі, не губляць веру ў сябе і свае сілы. Важна памятаць, што кожны чалавек унікальны і здольны пераадолець любыя перашкоды, калі не страчвае надзеі і мае падтрымку блізкіх людзей.
Гутарыла Наталля Шэх
