Гісторыя Ганны
«Як хочацца часам растварыцца ў тым горадзе, дзе ўсё ўжо пустыня і нібы анёлу ўзляцець, так каб не кожны змог цябе ўбачыць. АЛЕ, ёсць вочы, якім і дадзена. Летучы над многохромною натоўпам, усё шукаеш каму так трэба твая дапамога. Ня прагінаючыся ні пад што, і не верачы ні разу ні ў каго, бо самі мы вінаватыя за ўсё!
Бо з першых дзён радзільні і да канца свайго павінны мы быць людзьмі і памятаць, хоць нешта ў жыцці здарыцца, бяда ці няшчасце, лягчэй нам прызнацца, што вінаваты толькі Бог, а мы збольшага. І пачынаем .... Навошта нараджаецца ..., каб памерці?
Гледзячы на неба зорнае, усё адно хочацца мне верыць, што хто-небудзь выратуе нас, людзей, якія не ведалі каму верыць ... »Ганна
У хвіліны адчаю я склала гэтыя радкі, седзячы ў калоніі.
У глыбіні душы я верыла і ведала, нягледзячы ні на што, калі я буду сама што-небудзь рабіць, то аднойчы ў мяне ўсё атрымаецца.
У хвіліны адчаю я склала гэтыя радкі, калі спрабавала адна ісці супраць сістэмы, калі сто разоў атрымлівала адмову, у якую б дзверы я не стукала.
О, Божа калі б я тады ведала, што ёсць людзі, якім не ўсё адно ...
Так, мая памылка была ў тым, што я не разумела закона і не ведала, што ёсць арганізацыі, людзі і я не адна ў цэлым Міры.
Мне тады было прасцей здацца, напэўна, апусціць галаву і рукі і далей коціцца ў бездань, па старой накатанай.
Нічога не змяніць! Тады мне так здавалася, я стала жыць як многія людзі, сыходзячы ад праблем, ад залежнасці, ад наркотыкаў і алкаголю.
Без эмоцый, як зомбі, якой усё роўна дзень або ноч, вясна або лета. Жыць не было ніякага сэнсу ...
Боль і расчараванне напаўнялі маё сэрца. І колькі б гэта доўжылася я нават не ўяўляю, калі б падчас мяне не падтрымалі і далі магчымасць стаць на ногі.
Бог паслаў мне такіх людзей, якіх я не сустракала раней, бескарыслівых і міласэрных.
Я пражываю ў Баранавічах, і ў нас няма такога роду валанцёраў і арганізацыі. Але, Бог творыць цуды, так і адбылося са мной.
З-за таго, што я ўжо з'яўлялася абавязанай асобай, мне не хацелі аддаваць майго нованароджанага дзіцяці, сыночка Давіда. Не дастаткова створаныя ўмовы для дзіцяці, ўлік у нарколагі і маё мінулае зрабілі сваю справу. Прагнозы былі, што яго забяруць. Са страхам вяртаюся ва ўспаміны падзей таго цяжкага часу.
Я ўжо звярталася ў Цэнтр падтрымкі сям'і і мацярынства «Матуля», дзе мне дапамаглі, чым змаглі - забяспечылі дзіцячай вопраткай, прадметамі першай неабходнасці для дзіцяці, дзіцячым ложачкам.
Мая гісторыя цудам дайшла і да іншых людзей, якія могуць дапамагчы юрыдычна і фінансава. Я памятаю, як зараз той званок. Я як раз вярнулася з камісіі па справах непаўналетніх, дзе мне па-ранейшаму не хацелі аддаваць майго малога з лякарні. На той момант мне паставілі ўмовы, што выпіску з радзільні яны аддадуць толькі, калі я адмоўлюся ад усіх сабраных дакументаў на дзіця - прапіску, сведчанне, усё што я афармляла, пакуль мяне не адпускалі са шпіталя з дзіцем.
Нечакана мне патэлефанавала жанчына і пацікавілася маёй сітуацыяй. І з гэтага моманту ўсё маё жыццё пачала мяняцца.
Пасля тэлефоннага абмеркавання я зрабіла так, як мне было парэкамендавалі. Я аднесла дакументы не ім, а куды належыць - па месцы сваёй працы.
Грошы атрымала, зняла кватэру, падрыхтавалася да наступнай камісіі, дзе нас нарэшце-то адпусцілі дадому. Гэта была першая перамога ў маім жыцці! Ужо тады ўсё ведалі, што мяне падтрымлівае група людзей, валанцёраў, што ўсе дзеянні мясцовых спецыялістаў зараз павінны быць юрыдычна вернымі іначай усё можа быць абскарджана.
З выпіскай усё не скончылася, а толькі пачалося ... здымнай жыллё было непад'ёмным для мяне. Мне дапамагала каманда Установы «Лёс і надзея» з Мінска, яны аплачвалі цалкам здымнае жыллё і ўсё, што трэба было Давіду - лекі, калыску. Гэта ўсё рабілася прытым, што я іх ні разу не бачыла, тых, хто мне дапамагаў. Мы ўвесь час размаўлялі па тэлефоне. Тады мяне гэта настолькі кранула да глыбіні душы, я разумела, што павінна перці, як танк, толькі наперад, што ў мяне з'явіўся шанец разабрацца з мінулым, наладзіць сапраўдныя і атрымаць тое самае светлае будучыню, пра які я калісьці баялася нават марыць.
Ужо год, як я вярнуўся дадому, у бацькоўскую кватэру, дзе калісьці была разруха. Мне дапамаглі выплаціць запазычанасць па кватэры, зрабіць у ёй рамонт і набыць неабходную мэблю.
У цяперашні час я знялася з уліку ў наркалогіі. Маю сям'ю знялі з суправаджаецца і цяпер мы разам стараемся вярнуць майго старэйшага сына Богдана. І я веру, што я яго аддам.
Я сама пачну дапамагаць тым мамам, у якіх ёсць матывацыя і жаданне змяніць сваё жыццё, і не чакаць як я столькі гадоў, котясь ўсё далей ад рэальнасці.
Калі вы трапляеце ў складаную сітуацыю, трэба прасіць аб дапамозе і вас зразумеюць і падтрымаюць, ва ўсім дапамогуць.
